Vanmorgen was het amper droog van de nachtelijk passerende regen. In sectie 0 trof ik naast het vele blad wat er uitgeschud moest worden (het lijkt echt al wel herfst) een houtsnip aan die rustig hing te wachten. Het bleek een nog jonge vogel te zijn die de vleugels nog niet eens volgroeid had. In de volgende ronde hing er op bijna dezelfde plek een bonte vliegenvanger. Da's voor hier op Schier een heel vroeg exemplaar. Een heel mooi gaaf eerstejaars mannetje met het karakteristieke 'middle of the road' verenkleed dat precies midden tussen alle verschillende Drost-kleurenstadia in zit. Er is ook amper een frontpatch aanwezig, zelfs als je de veertjes op het voorhoofd opzij wrijft zie je amper kleine witte centra op deze veertjes zitten.
Foto: bonte vliegenvanger-man 1e kalenderjaar.
We lopen nog een paar rondjes en ringen nog een tiental vogeltjes en dan komen onze aflossers, Koos van Ee met zijn echtgenote. Met hem heb ik nog een ronde samen gelopen om hem te wijzen op zaken die van belang zijn bij de overname. En dan heb je 2 weken vrijwel zonder bezoekers gekeken en dan meldt zich ineens een nogal gehaaide voorzitter van een vogelwacht die even tien minuutjes wat uitleg over het ringwerk wil hebben voor een groepje van ongeveer 10 mensen. Dat blijken er, nadat Koos instemming heeft gegeven meer dan 20 te zijn....
Na een lekkere kop koffie met het laatste deel van onze appeltaart achter de kiezen brengen we daarna de bagage met de kruiwagen naar de weg (misschien moet ik de volgende keer maar een kruiwagen meenemen ipv de fietskar, want dan kun je in ieder geval de bodem niet vergeten.... keurig op tijd worden we door het taxibedrijf opgehaald en naar de boot gebracht. Onderweg wordt er natuurlijk meteen over het weer gepraat en de chauffeur blijkt nog een mooie filosofie te hebben. Weerman Piet Paulusma moest in een volgend leven maar terugkomen als zeemeeuw want die hebben de weersverwachting altijd goed. Als er slecht weer op komst is staan zij altijd in de weilanden en ze hebben altijd gelijk. En zo ook nu; we zien een grote groep zilvermeeuwen, kokmeeuwen en kleine mantelmeeuwen staan. Als we goed en wel aan boord van de boot zijn begint het te regenen....
Als we 's avonds moe thuis komen krijgen we een telefoontje van m'n moeder. M'n broer, Han, blijkt in Gambia in het ziekenhuis te liggen met voedselvergiftiging gevolgd door uitdroging. Da's even schrikken, en m'n gedachten gaan gelijk weer terug naar Ghana in 2011... Inmiddeels is ie alweer uit het ziekenhuis ontslagen en gaat het weer iets beter, maar hij heeft wel zijn vlucht naar huis gemist en moet nu wachten op de eerstvolgende mogelijkheid en dat zou over 14 dagen pas zijn....
De alarmcentrale zoekt dat nu uit....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten