maandag 23 februari 2009

Maandag 26 januari 2009; kabwe Zambia.
Om 5 uur liep de wekker al af want we waren weer van plan om een vangochtend te houden. We keken tegen een knoepert van een sterrenhemel aan dus dat ging wel lukken. We waren mooi op tijd aanwezig, maar het opzetten van de netten duurde nogal wat langer. Een aantal takken waren uit de stokgaten verdwenen, enkele netten zaten weer in de war en er waren twee netten die nog het nodige aan dood drijvend organisch materiaal van het avondvangen bevatten.. Tot overmaat van ramp wou het vangen ook nog niet echt op gang komen. Tijdens het wegringen van de zwaluwen van gisteravond zagen en hoorden we nog twee giant Kingfishers voorbij komen, passeerden even later 2 keer twee malachite Kingfishers en ontbraken de luidruchtige pied Kingfishers ook niet. Het feest der ijsvogels werd compleet toen we later ook nog een half collared Kingfisher vingen. Deze lijkt nog het meest van allemaal op onze eigen Europese ijsvogel maar het meeste oranje ontbreekt bij deze Afrikaanse soort en de snavel is volledig zwart in alle kleden. Wat later dan we gewend zijn kwamen de vangsten toch nog redelijk op gang en verschenen er ook op rij nieuwe soorten op de ringtafel. Daarbij de emeral spotted wood dove (nog kleiner dan ik verwacht had), de black backed Puffback, de terrestrial Brown bul en ga zo maar door.
Tijdens het ringen kwam er ook nog even een groepje van zo’n 15 Europese bijeneters over. Wederom genieten van dat mooie geluid en die mooie vluchten. Er zaten in de struiken nog wel weer minimaal twee noordse Nachtegalen te zingen, maar we vingen er geen van. Later op de ochtend nog wel een Fitis en een Tuinfluiter en twee Bosrietzangers in zwaar gesleten kleed. De zon brak deze morgen behoorlijk op tijd door en zorgde voor weer wat meer rode tinten op menig ontbloot blank mannenvlees. Evenals bij de vorige vangochtend alhier viel het om 11 uur helemaal stil maar bleken er tijdens het opruimen van de netten ineens toch weer een aantal vogels te hangen. ’s Middags werd het met iets boven 30 graden Celcius nog weer iets beter en heb ik nog even wat baantjes getrokken in het zwembad. Daarna in de tuin nog weer een citroen geplukt en die uitgeknepen in een groot glas ijswater. Dat is pas verkwikkend….De verkwikking kwam even later ook van boven want in een kwartier tijd schoven de wolken inéén en begon het flink te regenen en onweren; gelukkig maar een half uurtje…..’s Avonds was het onderweg naar de vangplaats flink schrikken; bij het oversteken van de middelste van de dambo’s schrokken we nl.van de waterstand. Volledig onverwachts was het water zeker 20-25 cm. gestegen. Het moet gisteren in de regio bovenstrooms flink en lang hebben geregend. De auto kon nog maar net ter plaatse komen.
De zwaluwen waren ons ondanks (of dankzij) het feit dat we tot aan de borst in het water stonden goed gezind. Ze vlogen perfect laag aanzeilend het riet in en we eindigden met 99 Boerenzwaluwen en tevens twee terugvangsten, drie Oeverzaluwen en twee Rietzangers. Ook hadden we nog een bijvangst in de vorm van een half collared Kingfisher en knalde er tijdens het uithalen van de laatste vogels nog even een grote uil (spec.) in het net. Dat ging zo hard dat de vogel op z’n gewicht in het water belandde. Hij was echter al weer weg voordat ik kon reageren. Tja, in zulk hoog water ren je ook niet zo hard….In de avonduren na het eten heeft Donald sr.ons meegenomen in de pick-up truck (hier BAKKIE genoemd)voor een uilensafari. Prachtig…. In het schijnsel van de lamp zagen we drie keer een Kerkuil, drie keer een african grey Eagle owl, een groene fruitduif, circa 15 Nachtzwaluwen en een tiental antilopen (kudu’s), een african Bosuil vlak bij de poort en een heel kleine apensoort, de bushbaby.

Dinsdag 27 januari 2009; Kabwe zambia.
Vanaf ongeveer 8 uur met Jannes een ochtendrit gemaakt na het ringen van de zwaluwen van gisteren. We zijn het gebruikelijk rondje gaan rijden maar hebben eerst nog even bij de duiker van de doorgebroken dam gekeken. Daar zaten weer diverse soorten vogels, o.a. meerdere soorten vuurvinkjes, zoals common waxbill en blue waxbill. Ook nog een heel mooie waarneming van een malachite Kingfisher op een grasspriet, verend richting water. De long crested eagle zat er ook weer. Boven de dam zagen we een groep van 19 glossy Ibissis; ibissen zie je hier vrijwel niet. Verder weinig bijzonders bij de dam maar het was er bloedheet in de zon die nu volop op onze koppen brandde. Op de terugweg zagen we bij de ingang van de ranch in de berm weer een dark chanting Goshawk zitten. Hij was duidelijk aan het trappen met een prooi. Nadat hij was weggevlogen kon ik het niet nalaten om even te kijken of de prooi was blijven liggen. We zagen hem immers wegvliegen met lege poten. Ik was nog niet ter plaatse of ik keek recht in de ogen van een dreigende zwarte cobra . Het beest stond met zijn kopflanken breed uit en ik zag hem al gif in mijn richting spuiten. Dus maar niet al te lang blijven staan kijken en direct afstand genomen. Prachtig……..geen idee welke soort het precies was, z’n onderkant was grijs, de bovenkant zwartig en er zat zwart aan de kop. We hebben vervolgens nog en extra blokje om gereden over de paden door het bos. Ongeveer ter hoogte van de plek waar we afgelopen week de ground hornbills zagen, zaten nu twee apen op het pad. Een grijze en een iets meer bruinere. Het waren vervet monkeys, ofwel meerkatten. Toch nog weer iets van “wild Africa” gezien!
’s Middags nog weer eens geprobeerd te internetten. Mailen via de webmail ging prima maar het bijwerken van de weblog mislukte tot twee maal toe. Ach ja, je bent al verwend genoeg dat je überhaupt het internet in the middle of Africa beschikbaar hebt.... De zwaluwen deden het deze avond weer prima, net als gisteravond, maar we zijn eerder begonnen met uithalen omdat er een zware onweersbui naderde. Daardoor hingen er veel minder dan we waren gewend. We gingen dus huiswaarts met 83 Boerenzwaluwen, één Roodstuitzwaluw, drie Oeverzwaluwen en nog drie Rietzangers waarvan één terugvangst van begin vorige week. Bij de Boerenzwaluwen zou later nog een terugvangst blijken te zitten van een adulte vogel met een ring van de ringcentrale TEL AVIV, ISRAEL. Mijn eerste Israëlische ring! Maar ja, dat is nogal voor de hand liggend dat dat je eerste is. De avond werd kletsend met de Burtons doorgebracht want Donald jr. en Debbie kwamen vandaag terug van een weekje vakantie in Mozambique. Ze vertelden o.a. dat ze in twee dagen 14 walvishaaien hadden gezien terwijl er net een BBC cameraploeg van die locatie vertrokken was nadat ze twee weken niks hadden gezien. Overigens hadden we vanavond een heerlijke Indiase korma-schotel. Dat kon Jannes niet bekoren………hij dacht al dat de gegrilde boontjes Spaanse pepers waren. Maar ja, vanmorgen waren de rollen omgekeerd toen er als ontbijt weer havermoutpap werd geserveerd. Hij kon toen dus een hele pan voor drie personen leeg eten, hetgeen hem geen enkele moeite kostte… en natuurlijk nog een halve liter melk na…..

Woensdag 28 januari 2009; van Kabwe naar Livingstone Zambia.
Vannacht slecht geslapen. Er lag een snurker bij mij op de kamer die niet stil te krijgen was. Zelf had hij natuurlijk de minste last; want hij had zelf oordopjes ingedaan. Ooit van gehoord? Net als het fenomeen dat iemand zich overdag als een kreeft laat verbranden en ’s nachts zonnebrandolie opsmeert? We zijn vanochtend vrij snel na het wegringen van de vogels van gisteravond gaan inpakken om te gaan rijden voor een uitstapje van een paar dagen naar Livingstone om de Victoria Falls te bekijken. De vermaarde watervallen waar Livingstone Afrika aan z’n voeten zag liggen en waar, voor Afrika, een keerpunt in haar geschiedenis z’n intrede deed. We zijn eerst van Kabwe naar Lusaka gereden (Zambeef en Fringilla Lodge bij Chisamba passerend).In Lusaka zijn we bij Hollanders op bezoek geweest die hier een garage- en verhuurbedrijf voor terreinwagens hebben. Bennie heeft bij hun ook de terreinwagen gekocht die we nu gebruiken. De auto moest al wekenlang een nieuwe sproeier krijgen en nu was de gelegenheid daar. In de tijd dat we op de reparatie moesten wachten hebben we lekker zitten kletsen met de eigenaar, Hans en zijn zoon Hilke, die nu al weer 15 jaar in Zambia wonen. We werden tevens gastvrij uitgenodigd om mee te eten met de lunch (met echte hollandse kaas op BRUIN brood) en zo vloog de tijd, die de monteur nodig had, om. Iets voor tweeën kwam het telefoontje dat de auto voor elkaar was en om twee uur waren we weer op pad. We zijn doorgereden tot 10 km. voor Monze en zijn neergestreken op een camping waar men ook chalets verhuurt. Bennie vertelt ’s avonds dat ze er vorig jaar ook twee keer zijn geweest en dat in de tussenliggende tijd de eigenaar vermoord is door een bende die ’s nachts zwaar bewapend het terrein is opgekomen. Het slot van de chalet wordt door Jannes drie keer gecheckt voor we gaan slapen. We hebben in de tijd voor het donker werd nog even zitten vogelen op het gras. Alleen al in de kale boom die voor de hut stond zagen we vier nieuwe soorten. Een paartje van de golden tailed Woodpecker (de eerste spechten die we zien), de African golden Oriole, de tropical bou bou en een paartje van de chinspot batis. In de tussentijd struinen er twee bruine Eekhoorns door de boom en zit er ook nog even een Fitis in de top. In het donker genieten we nog even een tijdje na in het “restaurantje” waar we de maaltijd van vier drumsticks zelf hebben aangevuld met brood. Het enige geluid dat we horen is het vaak harde gesjirp van Sprinkhanen, talloze Cicaden en Cockroaches, aangevuld met piepjes, fluitjes en tikjes van boomkikkers. Als we teruglopen naar de chalet is de sterrenhemel overweldigend. We kunnen zelfs sterrennevels onderscheiden, bij ons in Nederland ondenkbaar.

Donderdag 29 januari 2009; Livingstone zambia.
Voor de verandering hebben we eens wat langer op bed gelegen. Om 7.30 uur werd het dus al dusdanig warm dat het niet echt lekker meer was. Dus buiten heerlijk op de veranda van de cabin ontbeten, daarna gedoucht, de spullen ingepakt en vertrokken voor de volgende etappe naar Livingstone. Na de heuvels van gisteren werd het vandaag weer een stuk vlakker en werden de dorpen die we passeerden minder traditioneler van aard. Na het plaatsje Zimba ging de weg abrupt over in een onverharde weg (dirt road) en werden we in de auto alle kanten opgeschud. Er lag aanvankelijk nog een éénbaansstrook asfalt met daarnaast het andere wegdeel nog volledig hobbel de bobbel en onverhard. Een deel (het begin) reden we ook via een omleiding. Op dat traject was een chinees bedrijf bezig de originele weg te verbeteren. Volgens Bennie waren ze daar al jaren mee bezig. Hij vertelde ook het verhaal dat er in een ander deel van het land eens een Chinese wegwerker was gegrepen door een leeuw en was opgevreten. Dat leidde tot een groots opgezette klopjacht door de chinezen waarbij in de hele regio alle leeuwen werden afgeschoten!!!..........De laatste echt in het wild levende leeuw van Zambia blijkt uiteindelijk in 1997 te zijn afgeschoten. Ach, dat mogen wij niet veroordelen, wij zijn in nederland immers ook druk doende om onze eigen toppredator, de vos, uit te roeien. die gunnen wij ok geen plek in onze samenleving.
Het was hier al een tijdje droog want het oranje zand stoof als de ziekte en vooral door de vrachtwagens zagen we soms werkelijk geen hand voor ogen. We zijn nog een paar keer gestopt toen we een roofvogel in de lucht zagen hangen. O.a. een martial Eagle, een black rumped snake Eagle, een tawny Eagle en een white backed Vulture. Een tiental kilometers vóór Livingstone werd de weg weer een stuk beter en zagen we een aantal malen ook olifantenpoep op de weg liggen, dat gaat met kruiwagens vol..
Bij aankomst in Livingstone zijn we direct doorgereden naar de Dechia Lodge waar twee appartementen voor ons gereserveerd waren door Bird Life International. We hebben nog even op het terrasje gezeten met super wrakke Hartman meubeltjes met drie medewerkers van de ZAWA en de ZOS die Bennie morgen begeleiden voor zijn gastlessen op een paar scholen. Daarna zijn we Livingstone ingereden om een eerste blik op de falls te werpen en te informeren naar de mogelijkheden voor activiteiten alhier. Bovenstrooms van de watervallen stopten we nog eerst even bij een uitkijkpost waar je prachtig op de rivier uitkeek met op de achtergrond meters hoge mistwolken van de nevel van het neerdonderende water. We stonden er nog niet of er stapte letterlijk een agente met een grote Kalashnikov uit de struiken. Of we een permit hadden om daar te komen……….het bleek dat die parkeerplaats (officieel een picknickplaats) binnen het nationale park viel en dat je er alleen mocht komen als je een kaartje voor het park had gekocht. Nou ja zeg…..gewoon een weg naar de grens met Zimbabwe…..Je bent dus al in het park terwijl je een eind verderop door een officiële poort moet om er in te gaan en te betalen. Dus gaan we een paar honderd meter verderop op een vergelijkbare plek waar geen borden zijn, staan. We genieten daar van het prachtige uitzicht, de vogels (reed Cormorant, 2 African fish Eagles, 2 pied Kingfishers) en enkele prachtige felgele en geelblauwe vlinders.
Ik loop nog een paar keer terug naar de auto om m’n grote camera te pakken met telelens en Bennie doet hetzelfde. Als ik aan het fotograferen ben hoor ik Bennie enorm schreeuwen en op een draf naar de auto rennen. In een flits zie ik iemand bij de auto wegrennen en aan de overkant van de weg de struiken in springen met iets donkerblauws in de handen. Dat blijkt dus mijn North Face regenjas te zijn!!! Die lag op de achterbank uitgespreid ter bescherming over de tassen met fotoapparatuur……Ontzettend stom van ons om in ons enthousiasme niet even de auto op slot te doen, laat staan de raampjes te sluiten………we stonden er nog geen tien meter vanaf!! Maar ja, we zijn niet anders meer gewend na 2 weken te hebben rondgereden op bewaakte privéterreinen. We zijn nog even doorgereden naar de grenspost met Zimbabwe waar ook de ingang naar de watervallen zit en zijn daarna naar de lodge in Livingstone terug gereden. Daar aangekomen ontdekken we dat ook het notitieboekje waar al mijn waarnemingen en fotonotities ingeschreven stonden, weg is. …..Dat is eigenlijk nog veel vervelender dan die jas! In het boekje stonden ook nog alle notities van de reis naar Gambia uit 2004. We zijn nog teruggereden naar de plek des onheils omdat ik wist dat het boekje slechts los bovenop de jas lag en er dus waarschijnlijk tijdens de vlucht van de dief uit moest zijn gevallen. Dat was tevergeefs…..we hebben de struiken uitgekamd en geconstateerd dat er naast de weg twee plekken waren waar één of meer mensen zich duidelijk ophielden in afwachting van prooi.
Op de spoorlijn en in de struiken troffen we nog wel een troep van zo’n 15 bavianen aan en zag ik in de berm van het spoor nog twee Antilopen staan, vermoedelijk Poekoe’s. ’s Avonds met z’n drieën op de veranda van het appartement met een slok whisky deze tegenvaller van de dag weggespoeld. De kans is groot dat de dader een Zimbabwaan was want we zaten immers vlak bij de grens en de regio schijnt te worden overspoeld door Zimbabwanen die de honger in het land ontvluchten en in de omringende landen koste wat kost wat proberen te verdienen. Aangifte doen is zinloos; je schijnt hier uren op het bureau te zitten en uiteindelijk krijg je zelf de wind van voren omdat je de auto onafgesloten had verlaten. Was ook enorm stom ja……….

Vrijdag 30 januari 2009; Livingstone zambia.
Vannacht zaten er twee kikkers in de tuin van de lodge gigantisch hard te kwaken. Ten aanzien van het volume dachten we aan brulkikkers. We zijn nog wezen kijken en het bleken slechts kikkers met een zelfde grootte te zijn als die bij ons. Hun lawaai houdt je echt uit je slaap.
Vanochtend vroeg hebben we lekker zitten ontbijten op de veranda van de appartementen. Uitkijkend over een valleitje waar aan de overkant het harde leven van een familie krotbewoners tevens begon. Moeders stond al in een grote dampende pot met pap te roeren, terwijl vader languit gezakt in z’n Hartman stoel hing en de slaap nog even buiten voort zette. Vanaf de veranda zagen we alweer een bont vogelleven aan ons voorbij trekken. Onder meer een black headed Heron, het broertje (of zusje) van onze blauwe Reiger (die hier ook wel voorkomt) en twee black Coucals, beide nieuwe soorten voor deze reis. Om 8.30 uur werd Bennie opgehaald door de jongens van de ZOS (Zambia Ornithological Society) om lezingen te geven op een aantal basisscholen in de omgeving van Livingstone.
Jannes en ik zijn daarna met de terreinwagen richting Victoria Falls gereden. Wat een fenomeen…………!!! Je hebt er veel over gehoord en beelden van op TV gezien maar er zelf staan, overtreft werkelijk alles. Wat een donderend geweld. …..en dat over een afstand van ruim 1600 meter breed. Het is al een indrukwekkend gegeven dat je de sluiers van de nevel van de watervallen al achter de stad kunt zien hangen als je er binnenkomt. Voor het pad dat je naar de overkant van de kloof brengt heb ik een poncho gehuurd. M’n beste regenjas is gisteren immers gestolen…..We hebben bijna drie uur bij de watervallen rondgelopen en het en het was zo indrukwekkend dat je geen besef van tijd meer had. De poncho had ik in ieder geval niet hoeven huren want door de enorme luchtverplaatsing liep je op lange stukken waar de neerslag zowel van onder naar boven ging maar ook van boven naar beneden viel. Alles tot op het vel nat dus en ook de tas met fotoapparatuur werd niet ontzien. Terug op de lodge was het een hele uitstalling van natte spullen op de veranda en op het bed. Ook de fotocamera moest helemaal uit elkaar want het vocht zat nog op de contactpunten. Na de verkorte siësta zijn we om 15.30 uur weer in de auto geklommen en richting de rivier gereden om in te schepen”op een varend vlot en een sunset cruise te maken. We hadden vier medereizigers, een Zwitserse dame op leeftijd die eigenlijk niets anders deed dan de wereld rond reizen om geld op te maken en drie Indiërs die voor een Indiaas vredesbataljon in Congo gestationeerd waren en nu een paar dagen vrij zijn en dus op minivakantie in Zambia zijn. Een van de mannen is de leider van de drie bataljons en de andere zijn resp. chirurg en tandarts. Goed om twee mensen met zo’n achtergrond in je gezelschap te hebben in dit soort gebieden. De cruise kostte $ 50,- p.p. en dat was incl. alle drankjes en eten. Dat was dan wel op z’n Afrikaans want het ging er een beetje zuinigjes aan toe. Al vrij snel hadden de schipper en de kok aan boord door, dat we vogelaars waren en daar stelden ze de route zoveel mogelijk op af. Vooral omdat Bennie had gevraagd of ze een African finfoot voor ons konden zoeken. Al voordat we aan boord van de boot waren begon de Zwitserse te klagen over van alles en nog wat. De boot was niet mooi, voer te langzaam en ze had na twee minuten varen nog helemaal niks gezien. Bennie was het op een gegeven moment zat en smeerde haar een wodka-cola een; daarna werd het snel beter. In no time stond ze mee te kijken door de verrekijker en moest Bennie nog z’n best doen om haar een beetje op afstand te houden………..We zagen onderweg naast meerdere nijlpaarden en enkele krokodillen ook nog veel vogels w.o. een paar nieuwe soorten zoals de Nijlgans, de waterthicknee (griel). Na een mooie zonsondergang met laag over het water vliegende kleine zilverreigers (maar op de Wadden zijn de zonsondergangen vaak veel mooier) kwamen we weer op het vertrekpunt aan.

Zaterdag 31 januari 2009; Livingstone zambia.
Vanmorgen op tijd opgestaan om zo snel mogelijk na openingstijd (6.30 uur) in het Mosi oa tunja National Park aanwezig te kunnen zijn. Dat verliep vlotjes, al weigerde de gasbrander nogal en werd het lang wachten op het ochtendshot koffie. Aangekomen bij het park moesten we nog even wachten bij de poort en heb ik nog even staan kijken naar de kleine kikkertjes die zwommen in de volgeregende pootafdrukken van olifanten. Ze hadden pal achter het hek gelopen aan de buitenkant van het park. De parkwachter moest tot twee keer toe uitgebreid de rekenmachine intoetsen om te berekenen hoe veel entree hij moest vragen voor drie man en een four Wheel drive. Vervolgens bleek men (alweer) niet over wisselgeld te beschikken. Al vrij snel na de ingang (pal buiten het hek troffen we al eerder de enorme pootafdrukken en een loopspoor langs het hek aan van olifanten) zagen we een groepje bos-hoppen (green of red-billed Wood-hoopoe) en twee Impala’s. Iets verderop stond een busje met scholieren uit de regio die behoorlijk opgewonden stonden te doen. Ze bleken niet naar de Impala’s te kijken maar ze hadden een grote Python in de berm zien kruipen. Wij moesten het doen met het kruipspoor. Weer een aantal meters verderop zaten er een stuk of 15 Meerkatten / vervet monkey's op de weg en in de bomen. We zwierven met de auto over de door de struiken en bomen slingerende paadjes., die bij tijd en weile flink modderig werden. De auto moest regelmatig stevig werken en op stukken waar de ondergrond uit de beruchte grijze klei bestond moesten we de keuze maken om de gok te wagen of om te keren. Alle gokken die we waagden pakten goed uit, al was het soms op het randje van vastzitten in de zuigende en soms diepe modder. Op een aantal plaatsen was aan de sporen te zien dat anderen onfortuinlijker waren. Nadat we inmiddels heel wat soorten erbij hadden gezien ( zoals een grote groep waterbuffels, enkele giraffes en zebra’s met twee Ossenpikkers op de rug) schoof Bennie de auto nog even van het pad af om nog iets dichter bij de derde saddle billed Stork te komen. Dat leverde een aantal mooie foto’s op maar toen ging het mis. Bij het wegrijden schoof de auto een met gras begroeid zacht stuk in en we zakten tot op de bodemplaat weg in de zachte klei………..Dat werd dus graven en hout zoeken. We zijn ruim een uur aan het worstelen geweest en de modder zat werkelijk overal, tot achter onze oren! Ondertussen werden we gadegeslagen door meerdere Impala’s en ging de saddle billed Stork gewoon door met foerageren. Nadat we de auto weer op het pad hadden, maakten we ons snel uit de voeten en zochten een poel om de handen en benen van de modder te ontdoen. De eerste poel die we midden op het pad tegenkwamen bleek een kleine krokodil van één meter te bevatten. Dus maar even niet….Iets verderop kwamen ons twee Amerikanen in een terreinwagen tegen. Ze vroegen of wij al olifanten hadden gezien en dachten dat wij in het park werkten. Nou, gewerkt hadden we wel……
Het wasprogramma werd dus toch maar verplaatst naar de oever van de Zambezi. Nadat we een krokodil- en nijlpaardvrije plek hadden gevonden gingen we aan de slag. Ik was nog niet terug bij de auto of ik zag tussen de bomen door een fuutachtige vogel op de rivier zwemmen. Snel de kijker gepakt en ja hoor……..een African finfoot! ! ! De meest schuwe vogel die je in Afrika kunt verwachten!!! Hij liet zich prachtig op de stroom naar onze oever laveren en dook toen een paar maal onder. Nadat de vogel onze aandacht in de gaten had, zwom hij rustig terug naar de overkant van de rivier. Wat een bijzondere en mooie waarneming!!
We zijn het park een paar uurtjes uitgegaan om te eten en middagrust te nemen en zijn daarna nog weer teruggegaan. In die rondjes hebben we het met de auto maar wat voorzichtiger aan gedaan en zijn wat vaker omgedraaid als het te gortig werd met het pad. Wel kwamen we in een mooi stuk miombo-forest: bos dat door olifanten wordt bijgesnoeid en natuurlijk verjongd. We troffen nog een groepje van vijf gnoe’s (Wildebeest) aan en zagen nu ineens wel wrattenzwijnen. Die hadden we de hele ochtend en middag nog niet gezien. Bij de vogelwaarnemingen kwamen nog weer een nieuwe soort op de lijst, de Bateleur. Een soort die hier in Zambia schaarser en schaarser wordt als gevolg van de enorme stroperij die er heeft plaats gevonden onder de zoogdieren. Daarna stond er nog zo ineens een Hamerkop midden op het pad voor ons; weer een soort die we nog niet gezien hadden. Klokslag 18.30 uur waren we terug bij de poort van het park waar we door de poortwachter met een grote lach met glanzend witte ontblote tanden werden uitgezwaaid.
Omdat de kip van de sunset-cruise van gisteravond voor nogal wat beroering in mijn buik zorgde besloten we om toch maar niet naar het traditioneel Afrikaanse restaurant te gaan maar om het maar te beperken tot een pizza-tje bij een “poging tot” Italiaans restaurant aan een hobbeldebobbel zijstraat in Livingstone. Het was een restaurant met weer een met glasscherven afgezette muur en poortwachter. Dat zal wel nodig zijn geweest vanwege de kwaliteit van de pizza’s want die waren crimineel lekker. Overigens nog leuk in dat restaurant: er zat een jong Zambiaans stel aan de tafel naast ons: zij zat werkelijk vrijwel onafgebroken letterlijk te slapen aan tafel terwijl hij haast onophoudelijk zat te bellen met z’n mobieltje. Dat is hier al net zo’n rage als bij ons in West-Europa. In de meest armzalige nederzettingen met leemhutjes en krotten staan toch wel minimaal drie verkooppunten van opwaardeerkaarten en het colaverkooppunt mag natuurlijk ook niet ontbreken. Dat is in Afrika overal beter verkrijgbaar dan water.

Zondag 1 februari 2009; van Livingstone naar Kabwe zambia.
Vanochtend weer vroeg opgestaan, bagage ingepakt, ontbeten op de veranda en om 7 uur vertrokken uit Livingstone om terug te gaan naar de Burtons in Kabwe. De eerste 70 km. van de rit (over dat slechtste stuk weg) viel ditmaal mee. Allereerst omdat het regenachtig weer was en de weg niet zo stoof, maar ook omdat het op zondag toch rustiger was en niet in de laatste plaats omdat je toch een beter idee hebt wat je te wachten staat. Bij Zimba kwamen we weer op het asfalt en dat voelde weldadig aan vergeleken bij alle gehobbel en gestuiter door de kuilen en gaten van de oude weg en het ruw aangelegde stuk noodweg. De chinezen schijnen hier al eerder aan de weg te hebben gewerkt maar de kwaliteit van hun werk was zo miserabel dat bij oplevering van de laatste meters van de 50 km. het eerste stuk al weer kapot was gereden en/of weggeslagen door de regens. Bennie was overigens nog wel wat zorgelijk over het weer (het regende af en toe flink) want sinds gisteren vielen de ruitenwissers en tellers op het dashboard regelmatig uit. Maar gelukkig werkten ze telkenmale als we ze nodig hadden. Rond 12 uur hadden we Mazabuka bereikt en hebben daar wat boodschappen gehaald. Net buiten de stad hebben we in de berm van een parkeerplaatsje geluncht. Daar hadden we een mooi uitzicht over de verre omgeving van het hier heuvelachtiger landschap. Aan de overkant van het parkeerplaatsje zaten twee jongens met hamers grote brokken natuursteen fijn te slaan tot fijn puin dat verhandeld kon worden. Getuige twee grote kuilen bleken ze hun grondstoffen van de parkeerplaats te halen…….Iets vóór twee uur zagen we op afstand naast de weg naar Kafue een heel zwaar regengebied hangen. Dat bleek Kafue al gepasseerd te hebben, want we bereikten een stuk weg waar het water over meer dan 100 meter lengte zich een weg zocht naar het lager gelegen deel links van de weg. Naast de weg stond het water zo hoog dat het al door meerdere leemhutten stroomde. De bewoners stonden met hun hele hebben en houden op een hoger gelegen stukje af te wachten hoe het zou aflopen. Hun oogst kunnen ze in ieder geval vergeten want de gewassen stonden vanzelfsprekend op de voedselrijke oevers van de beekloop. Aan de hoge kant van de weg zagen we al een draaikolk bij een duiker dus het was helemaal niet uit te sluiten dat de weg de komende uren uiteindelijk nog wel eens weggespoeld zou kunnen worden. That’s Africa!! Wij waren in ieder geval veilig gepasseerd. De rest van de reis werden we wel wat zorgelijker over de remmen van de auto want Bennie merkte dat hij sinds vanochtend de pedalen steeds verder moest intrappen. We zijn nog even bij Fringilla Lodge aangegaan om te reserveren voor de laatste dagen en op het moment dat we daar de parkeerplaats opdraaiden reed de zoon van de autoverhuurder, Hilke, daar net weg. Nou ja, toeval bestaat…. Hij keek naar de remschijven en zag meteen dat we remvloeistof lekten. De vloeistof bleek al voor de helft te zijn weggelekt en de remschijf van het rechtervoorwiel bleek helemaal ruw te zijn gesleten omdat zich waarschijnlijk zand tussen de blokken en de schijf had genesteld. Hilke adviseerde ons om in Chisamba te blijven of om (vooral heel voorzichtig) door te rijden naar Kabwe als we dat wilden. Dat hebben we toch maar wel gedaan en iets voor half zes draaiden we van de hoofdweg af richting Mafundzalo-ranch. En meteen zie je dan weer een verscheidenheid aan vogels. Een jagende man Roodpootvalk langs een maïsakker en even later weer een heksenketel van jagende Gierzwaluwen, Drongo’s en een Amurvalk boven een uitzwermend termietennest. Daar bevonden zich ook nog twee Arenden die zich in de boomtoppen ophielden om te kijken of ze hun graantje mee konden pikken. We zagen één van de vogels mooi van dichtbij zitten maar hadden nog steeds de grootste moeite om te ontdekken welke soort het was. De vogel was geheel egaal donkerbruin, inclusief staart (alleen een heel smal lichter bandje op de top) en had alleen een wat lichter gekleurde pet en kopveren. Bennie heeft foto’s kunnen schieten. Latere bestudering leverde vooralsnog alleen op dat de vogel behoorlijk gesleten veren had en vermoedelijk een lesser spotted Eagle is (Schreeuwarend) waarbij de witte armpendekveertoppen weggesleten zijn. Wel een heel mooie waarneming op amper 20 meter afstand.
Bij aankomst op de ranch heeft Donald meteen naar het wiel gekeken en toen bleek een complete remschijf te zijn verdwenen en een ander (weet ik veel…) onderdeel te zijn ontzet. Dat moet ongetwijfeld een keer gebeurd zijn in een onverwacht diepe kuil waar we ingeknald zijn. Na telefonisch beraad heeft Donald afgesproken om onderdelen in ontvangst te nemen van Hilke die hem tegemoet komt als hij vannacht naar achter Lusaka reist om de oudste dochter naar kostschool te brengen. Twee keer per week een rit van 700 km. heen en terug… We waren vanzelfsprekend ook heel nieuwsgierig naar het aantal Zwaluwen op de slaapplaats en wisten niet wat we zagen toen we naar de rand van het gazon liepen waar je over de vallei met de slaapplaats uitkeek. De groep was in vijf dagen uitgegroeid tot ongeveer 3000 stuks!!! Dan word je toch wel enigszins onrustig…